شب

از دفترهای قدیم

شب

هول شب ِ دخمه های سنگی ِ خاموش

پنجره ام را کشیده است در آغوش

ماه ِ اسیر ِ شکسته بال ، به زنجیر

مانده در اندوه ِ آسمان ِ سیه پوش

لب به سخن بسته برگ با نَفَس ِ باد

شب پره سیر ِ شبانه کرده فراموش

قافلهء غربت است و غائلهء وَهم

در گذر ِ دیدگان و دایرهء هوش

با شب ِ ویرانهء من است گلاویز

ظلمت ِ پازارگاد و شبکدهء شوش

شب به همان شکل و هیبت است که می گفت

شاعر ِ دردآشنای دامنهء یوش

.................

پاریس ، مرداد 1360