باز هم غزل

نهـــفــتــــــــه از مـــــــن

........................................................

نهفته ازمن و آرام ِ روزگارمنی

نشان ِشوکتِ گم گشتهء دیار منی

من از تبار شهیدان دشت های کبود

تو آن شقایق رویان ِداغدار منی

من آن ستاره ء دور از مدار خویشتنم

تویی که در دل این کهکشان مدار منی

به دل نهفته مرا نطفهء نشاط زتوست

که در ستارهء خویشی و غمگسارمنی

هزارسال زمستان من دوام آورد

بیا که پیک ِ پیام آورِ بهار منی

من آن شمارگر موج ِبیشمار توام

که رهسپردهء دریای بی قرار منی

کناره می نکند رنج از آستان وجود

جز آن دمی که ببینم تو در کنار منی

چه قلعه ها که فروریخت خواهد از مهرت

چه اعتناست به دشمن مرا ، که یار منی ـ!؟

به غربتی ست وطن در میان نغمه و دل

تو زخمه ساز دل و شوق نغمه بار منی

8.3

م.سحر