با مدعیان در خشکسالی و دولت دین
دولتِ دین
چکمۀ تکبیر
تا دولتِ دین به پاست ، تزویر به پاست
قلّاده به گردن است و زنجیر به پاست
در دل ، حَجَر ُالاَسوَد و شمشیر به دست ؛
قرآن به کف و چکمهِ تکبیر به پاست !ـ
قحط ِ وفا
تزویر و دروغ ، سکّه در بازار است
قحط ست وفا و نا پدید است شرف
بیدادگری وزین ترین کردار است
همنشین
گر منبر و تخت همنشینان باشند
مسند طلبان ، خداگزینان باشند
زینگونه شقی ترینِ قدرت خواهان
درجامۀ مُتّقی ترینان باشند ! ـ
دراز دستی
با سلطهء دین ، دروغ و پَستی آمد
کوته فکری ، دراز دستی آمد
نشگِفت ، گر آسمان بخیل است به خاک
زینسان که خدا به خودپرستی آمد
تجارت با خدا
سرهنگی و سرقت و صدارت کردند
نشگِفت، اگر شده ست دریا برهوت
زینگونه که با خدا تجارت کردند ! ـ
با دولتِ دین جهان بر انسان تنگ است
زیرا که خدا وسیلۀ نیرنگ است
شرم و شرف و شعور و شوق ، ارزش نیست
آزادگی ، آزار و عدالت ، ننگ است
درصفِ بیداد
در دولت ِدین ، راه بر انسان بسته ست
شرم و شرف، از ضمیر و وجدان رسته ست
آزادگی از نیش ِ رذالت خسته ست
چون در صف ِ بیداد ، خدا سردسته ست ! ـ
آلودگی
چون دامن ِ تقوا به گناه آلوده ست
نیکی به رذالت و تقدّس به لجن
حق در کفَن و زُهد به جاه آلوده ست !ـ
شرم ِحدا
در دولت ِ دین خدا به شرم است اندر
دل در خفقان و جان به چرم است اندر
باطل به لحاف ِ گرم و نرم است اندر
حق ، تافته در زمین گرم است اندر ! ـ
قعرِ زمان
دین دار شد و خدا بر او آویزان
گدایی
دین دار شد و جهل ، خدایی می کرد
بر تخت فقیه پادشایی می کرد
در کوی چنین «مدینة الاخلاقی»
فضل و ادب و شرف گدایی می کرد
وعده گاه بهشت
سی سال و سه سال دین به کف خنجر داشت
وز عربده ها گوش ِ دوعالم کر داشت
آن وعده که زی بهشت می داد فقیه
در قعر عدم بود و به دوزخ در داشت
مُدّعیان
دام ِ دغل
ای مُدّعیانِ دین ، اگر دین دارید
از بهر چه ، بر آدمیان کین دارید ؟
دام ِ دغل از خدا و قرآن سازید
وز خلق نه جُز ناله و نفرین دارید !ـ
رحم
زین فرش ، بر آن عرشِ بَرین رحم کنید
از بهر ِ زمین بر آن خدا بد نکنید
وز بهرِ خدا بر این زمین رحم کنید
هرزه
ای دینورزان ، بس است کین ورزی تان
بیداد ِ درونمرز و برونمرزی تان
هرزید، هزار ساله هرزید و هنوز
آگاه نگشته اید ازین هرزی تان !ـ
ای مدعی خدا ، بس است این بازی
بر دار و ندار خلق ، دست اندازی
شغلت نه امارت و نه خون ریختن است
آن به که به شغل خویشتن پردازی ! ـ
ای مدّعی خدا ، به کیدت مُردیم
در دام ِ تو از خدا و دین آزردیم
پندارـ کژ ِ مات بر این مسند بُرد
مُردیم و ترا به گور ، با خود بُردیم
قتلِ خدا
زینگونه که خنجرِ دغا در مُشتی
ای مُدّعی ی خدا ، خدا را کشتی
دامان ِ فرشتگان به ننگ آلودی
دستار ِ پیمبران به خون آغُشتی
غبطۀ ابلیس
بیداد و فریبت آبرو برد از عرش
ابلیس که دلدادهء تلبیست بود
گویند که بر تو غبطه می خورد از عرش
دروغ و خشکسال
1
گویند که داریوش نیکو کردار
درخواست ، دو آرزوی نیک از دادار :
کاین کشورم از دروغ برهان و فریب
وزآفت خشکسالی اش ایمن دار
2
با آن که به آرمانِ ما می شاید
میهن ز دروغ و خشکسال آساید
افسوس ، دروغ بر دروغ افزایند
فریاد که زهدان زمین خشک آید
................................
