.................................................
شعر زیبا
آدم غمی دارد، آنرا
حتی به حوّا نگوید
واگویهء هرنفس را
با هیچکس وانگوید
حتی به شخص خدا نیز
ناگفتنی را نگوید
گر درگریزد به صحرا
رازی به صحرا نگوید
ور سوی ساحل گراید
رمزی به دریا نگوید
تنهایی خویشتن را
هرگز به تن ها نگوید
گر کوهِ درد است با وی
نام
مداوا نگوید
ناز طبیبان نخواهد
نزد مسیحا نگوید
درداک رنجش نکاهد
ازلوح جان تا نگوید
گوید: «سرانجام گویم!»
می‌گوید: اما نگوید
تا همزبانی نجوید
بی صوت و آوا ،
نگوید
تا خوش به دفتر ننوشد
جام گوارا نگوید
او شاعر از مام‌زاده
ست
جز شعر زیبا نگوید
م. سحر
۱۷/۴/۲۰۱۳
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر